^{محمد بن على ترمذى، از عالمان ربانى و دانشمندان عارف مسلک بود. در عرفان و طریقت، به علم بسیار اهمیت مى ‏داد؛ چنان که او را "حکیم الاولیاء" مى ‏خواندند.}

^{در جوانى با دو تن از دوستانش، عزم کردند که به طلب علم روند. چاره ‏اى جز این ندیدند که از شهر خود،}

^{هجرت کنند و به جایى روند که بازار علم و درس، در آن جا گرم ‏تر است.}

^{محمد، به خانه آمد و عزم خود را به مادر خبر داد.}

^{مادرش غمگین شد و گفت: اى جان مادر! من ضعیفم و بى ‏کس و تو حامى من هستى؛ اگر بروى، من چگونه روزگار خود را بگذرانم. مرا به که مى سپارى؟ آیا روا مى ‏دارى که مادرت تنها و عاجز بماند و تو دانشمند شوى؟}

^{از این سخن مادر، دردى به دل او فرود آمد. ترک سفر کرد و آن دو رفیق، به طلب علم از شهر بیرون رفتند.
مدتى گذشت و محمد همچنان حسرت مى ‏خورد و آه مى ‏کشید.}

^{روزى در گورستان شهر نشسته بود و زار مى ‏گریست و مى ‏گفت: من این جا بى ‏کار و جاهل ماندم و دوستان من به طلب علم رفتند. وقتى باز آیند، آنان عالم‏اند و من هنوز جاهل.}

^{ناگاه پیرى نورانى بیامد و گفت: اى پسر! چرا گریانى؟}

^{محمد، حال خود را باز گفت.}

^{پیر گفت: خواهى که تو را هر روز درسى گویم تا به زودى از ایشان در گذرى و عالم ‏تر از دوستانت شوى
گفت: آرى، مى‏ خواهم.}

^{پس هر روز، درسى مى ‏گفت تا سه سال گذشت. بعد از آن معلوم شد که آن پیر نورانى، خضر (ع) بود و این نعمت و توفیق، به برکت رضا و دعاى مادر یافته است.}